این آمدن را و رفتن را 
آدمی
توان ایستادن 
زیستن و اندیشیدن 
تنها دستاورد ممکن 
در گیرو دار توفان توفنده 
و سربرافراشتن
به بلندای شکوه شایسته ی انسان
تنها
با پذیرش سندان است 
و 
پتک و کوره و آتش
به بهای مقبول بودن 
و شدن
چنانکه سزاوار اوست
بامداد گونه 
سمندر وار
از تاریکی برآمدن 
جستن از آتش
تنها به حرمت خویش
به بهای جان 
جوانه زدن در جانهای دیگر 
تنها 
در توان تو بود 
بردبارانه بر دوش کشیدن 
و بردن بار امانت
تنها تو
تو و دیگرانی که انسانند.

برای شاعر همیشه زنده احمد شاملو